Devin

Dalgalar usul usul yalarken kıyıyı, denizin kokusu-tuzlu ve serin-sardı gövdeni. Ruhunda hissettiğin
dalgaların ritmi, unutturdu dünyayı… kendini...
Belki de yalnızlık devasa bir boşluk gibi sararken etrafını, hatırlamayı istemedin. Her dalgada, dipte
geçen her anında, yalnızlığının derinliklerini keşfettin. Suyun altındaki sessizlikte saklanırken, bir nefes
alıp derince, haykırma zamanı geldi delice; “varım!... hayattayım! …zorluklara inat, sessizlikle de
haykırırım! “
Haykırışın suyun altında duyulmaz sanırsın ama içindeki devin uyanışı olur, savaşa değil kendi içsel
gerçekliğini savunmaya uyanır devin. Bu devinimle en karanlık köşelerindeki hazinenle seni var
edecek yeniden benliğin. Haykır: “varım! Tüm güzelliklerimle ve eşsiz hazinemle…! “ var mısın var
etmeye?
Kendince var ol!