Efsun

Karanlık bir gecede ateş böceği gören bir çocuk gibi heyecanın, ellerin aydınlatır yüzünü, geceyi..
Pırpır kanatların, yüreğin... ellerinden dökülür umutların. Geceye serpilmiş yıldız kırıntıları bir
gülümseme kondurur, dönüştürür efsunlu ellerin hüznünü karanlığın. İçindeki ateşin avuçlarında,
başlar dansı ateş böceklerinin ışıkla. Unuttuğun bir tını, bir sır var orada, bütün dünyayı saracak gibi
sıcak, yakıcı alevlerin içinde bir sır. Seni çağıran bir fısıltı karanlık ve minik ışıkların dansı, kaybolmuş
umutların yankısı, unutulmuşları uyandırıyor. Seni kendi labirentlerinde bir oyuna çağırıyor.
Gölgelerin ötesindeki ışığa davet ediyor. Karanlığınla dost ateşin avuçlarında. Haydi başla
aydınlanacağın oyuna. Efsun sensin, ateşle dans edersin; başla oyuna çocukluğunun cesareti var hala.
Işılda! Aydınlat geceni, yan! Uyan, ışılda!